Watersnoodramp 1953

Verhalen van ooggetuigen


Mijn moeder en ik woonden in 1953 in het Brabantse Heijningen en Fijnaart. Ik was toen net 8 jaar geworden. Op 31 januari 1953 gingen wij voor een paar dagen logeren bij mijn oom en tante op het eiland Tholen in de plaats Stavenisse. Mijn oom was bij de politie en had dienst die dag en avond vanwege de zware storm die al de hele dag over Zeeland raasde.
Ik was die middag al erg onrustig en vroeg mijn moeder: “er zal toch niks ergs gaan gebeuren?“, waarop mijn moeder zei: “natuurlijk niet”. De avond viel en ik herinner mij dat een er een hond erbarmelijk en onophoudelijk begon te huilen en te blaffen. Dit bleef constant aanhouden en de
hond werd niet stil. Toen ik naar bed moest was ik bang en hoorde nog steeds die hond en vroeg mijn moeder opnieuw: “mama, er zal toch geen overstroming komen?”
Rond half elf kwam mijn oom thuis en vertelde dat we onmiddellijk naar het Gemeentehuis moesten gaan vanwege gevaar voor dijkdoorbraak. Het Gemeentehuis van Stavenisse staat op het hoogste punt van Stavenisse, aan de haven.
Wat er toen allemaal gebeurde, zal ik nooit meer vergeten… Lees verder


De gevolgen van de watersnoodramp zijn enorm. Er vallen 1836 slachtoffers: 864 in Zeeland, 677 in Zuid-Holland, 247 in Noord-Brabant en 7 in Noord-Holland. Later overlijden nog eens 40 mensen als gevolg van de ramp.
Ruim 200.000 koeien, paarden, varkens en ander vee komen om in het water en meer dan 200.000 hectare landbouwgrond komt onder (zout) water te staan. Drieduizend woningen en 300 boerderijen worden vernietigd en nog eens 40.000 huizen en 3.000 boerderijen raken beschadigd. In Zeeland, Zuid-Holland en Noord-Brabant zijn de dijkdoorbraken talrijk en groot.
Ook langs de kust van Engeland richt de storm veel schade aan. Dertigduizend mensen moeten worden geëvacueerd en ruim 24.000 huizen raken zwaar beschadigd. De veerboot Princess Victoria – met aan boord 224 mensen – vergaat. Het totaal aantal slachtoffers in Engeland wordt geschat op 307. In België vallen 25 slachtoffers.